Captain Manoj Kumar Pandey Marathi Mahiti

कॅप्टन Manoj Kumar Pandey, उत्तर प्रदेशातील सीतापूर प्रदेशातील कमलापूर तालुक्यामधील रुधा शहरासह एक जागा होती. श्री गोपीचंद पांडे यांचे पुत्र आणि श्रीमती. मोहिनी पांडे. कॅप्टन Manoj Kumar Pandey हे तीन भावंड आणि एका बहिणीमध्ये सर्वात मोठे होते. खरंच, अगदी लहानपणीही तो खूप धाडसी होता आणि त्याच्या धीटपणाच्या प्रात्यक्षिकांनी वारंवार वृद्ध लोकांना थक्क करत असे.
Captain Manoj Kumar Pandey Marathi Mahit
धाडसी वागणूक असूनही, तो विद्वानांमध्येही उत्तम होता. लखनौच्या यूपी सैनिक स्कूलमधून त्यांनी परीक्षा दिली ज्यामध्ये सैन्यात भरती होण्याच्या त्यांच्या कल्पनारम्यतेने बळकटी घेतली आणि त्यांच्या भावी जीवनाचा पाया घातला गेला.
त्याला खेळाविषयीही विशेष आकर्षण होते आणि विशिष्ट वेट ट्रेनिंगमध्ये तो यशस्वी झाला. परिणामी, एक अधिकारी म्हणून लष्करी गणवेश परिधान करण्याबद्दलची त्याची कल्पना समजून घेण्याच्या शोधात त्याला सार्वजनिक संरक्षण प्रतिष्ठानमध्ये नोंदणी करण्यासाठी निवडले गेले. तो NDA च्या 90 व्या कोर्समध्ये सामील झाला आणि त्याला भारतीय सैन्याच्या 1/11 गोरखा रायफल्समध्ये सादर करण्यात आले, ही एक तुकडी त्याच्या शूर लढवय्यांसाठी आणि वेगवेगळ्या प्रयत्नशील उपक्रमांसाठी ओळखली जाते.
त्याच्या निवडीपूर्वी, त्याच्या अॅडमिनिस्ट्रेशन डिटरमिनेशन बोर्ड (SSB) मुलाखतीदरम्यान, प्रश्नकर्त्याने त्याला विचारले होते, “तुला कोणत्या कारणासाठी सैन्यात भरती व्हायला आवडेल?” त्याने पटकन उत्तर दिले होते, “मला परमवीर चक्र जिंकण्याची गरज आहे.” त्यांच्या शब्दांशी सुसंगत, कॅप्टन मनोज कुमार पांडे यांनी देशातील सर्वात भारदस्त शौर्य अनुदान जिंकले तरीही ते समोरासमोर मिळविण्यासाठी दुःखदपणे जगले नाही. नियुक्तीच्या पार्श्वभूमीवर, त्यांचे सर्वात अविस्मरणीय कार्य काश्मीर खोऱ्यात होते आणि तेथून ते सियाचीनवर सादर केले गेले. सियाचीनमध्ये असताना त्याला बटालिक भागात जाण्याच्या विनंत्या मिळाल्या, जिथे पाकिस्तानी शक्तींद्वारे प्राथमिक व्यत्यय ओळखला गेला आणि सैन्य अतिशय संघटित प्रतिशोधासाठी तयार झाले.

Manoj Kumar Pandey in Kargil War: 03 July 1999

मे 1999 च्या सुरुवातीस, पाकिस्तानी शक्तींनी एलओसी ओलांडून मुशकोह, द्रास, काकसार आणि बटालिक भागात चांगली हस्तक्षेप केला होता. LOC ओलांडून प्रवेशाचे प्रमाण प्रत्येक क्षेत्रात 4 ते 8 किमी पर्यंत चढ-उतार झाले. असंख्य अत्यावश्यक फोकसमध्ये, तोफ किंवा हवाई शक्ती दोन्ही शत्रू शक्तींना हुसकावून लावू शकत नाहीत, जे उघडपणे पोहोचत नव्हते. भारतीय शक्तींकडे थेट हल्ले करण्यासाठी योद्धे पाठवण्याशिवाय दुसरा पर्याय नव्हता, जे संथ होते आणि लक्षणीय नुकसान होते. अशाच एका मोहिमेची व्यवस्था बटालिक परिसरात करण्यात आली आणि खालुबार ताब्यात घेण्याचे 1/11 GR हाती घेण्यात आले. 1/11 GR च्या ‘B’ संस्थेला असाइनमेंट देण्यात आले होते ज्यात कॅप्टन मनोज युनिट क्रमांक 5 चे दिग्दर्शन करत होते. पूर्वी कॅप्टन मनोज त्या गटासाठी देखील महत्त्वाचे होते ज्याने जौबर टॉपला पकडले होते आणि मुख्य पदावर नियुक्त केले होते.
2 आणि 3 जुलै 1999 च्या संध्याकाळी, कॅप्टन मनोज आणि त्यांचे सैन्य खालुबर आणि पहेलवान चौकीकडे निघाले, जे 19700 फूट उंचीवर आहे. हल्लेखोर गट पुढे सरकत असताना, टेकडीच्या दोन्ही बाजूंनी जोरदार आणि विलक्षण शत्रूच्या आगीचा सामना केला. कॅप्टन मनोजने ताबडतोब त्याच्या कंपनीला गंभीर प्रतिस्पर्ध्याच्या आगीमध्ये अनुकूल स्थितीत हलवले, उजवीकडून शत्रूची जागा साफ करण्यासाठी एक विभाग पाठवला आणि स्वतः डावीकडून शत्रूची स्थिती साफ करणे सुरू ठेवले. “जय महाकाली, आयो गोरखली” अशी गर्जना करणाऱ्या रॅलीसमोर कॅप्टन मनोजने धैर्याने आरोप करत दोन शत्रूच्या तटबंदीचा सफाया केला. तिसरा डगआऊट घेत असताना स्लग्सपासून मुक्त झालेला स्फोट त्याच्या खांद्यावर आणि पायाला लागला. दृढनिश्चयी आणि खरोखरच त्याच्या असह्य जखमांवर लक्ष न देता, त्याने चौथ्या तटबंदीवर हल्ला चालूच ठेवला आणि स्फोटक द्रव्याने काहीतरी नष्ट केले. त्याचे उद्दिष्ट पूर्ण करताच तो वैयक्तिकरित्या मंदिरात गोगलगायीने आदळला. नंतर कॅप्टन मनोजने आपल्या जखमांना शहीद केले आणि 24 व्या वर्षी शहीद झाले.
कॅप्टन मनोजच्या आदेशाखालील सैनिकांनी सहा डगआउट्सचा सामना केला आणि हवाई संरक्षण बंदुकांसह शस्त्रास्त्रे आणि दारूगोळा यांचा योग्य पुरवठा न करता अकरा आक्रमकांना ठार केले. खालुबरला दीर्घ पल्ला गाठला होता आणि कॅप्टन मनोज कुमार पांडे यांनी त्यांच्या अत्युत्तम पश्चात्तापाने अतुलनीय धैर्याचे प्रतिनिधित्व केले नाही तर कारगिल युद्ध नियंत्रित केले. कॅप्टन मनोज कुमार पांडे यांना त्यांच्या उल्लेखनीय धाडस, पुढाकार आणि कर्तव्याप्रती समर्पणासाठी देशातील सर्वात उल्लेखनीय शौर्य अनुदान, “परमवीर चक्र” देण्यात आले.
You May Know
Scroll to Top